haar hand is zachter
haar tred is lichter
dan die van
de rest van ons
zij fluistert
in tinten sneeuw
ze vangt de tijd
doet hem
knielen
het broze
weet zich
gekoesterd
bij haar
de zee
praat met haar
haar hartslag
golft in
haar atelier
haar hart is puurder
haar blik reikt verder
dan die van
de rest van ons
© Nikki
Gisteren, zondag 7 juni openden dan eindelijk de deuren van onze pop-up Kunstgalerie Schorpioentje te Oud-Turnhout. 20 kunstenaars sloegen de handen in elkaar met een even gevarieerd als geslaagd resultaat.
Nog elke zondag in juni, mits reservatie, te bezoeken tussen 14-17u !
Reserveer uw bezoek hier
https://paulcezanne.be/reserveren-voor-expo-schorpioentje.html
Zie mij
voor wie ik ben,
til mij
uit het duister.
Wek me tot leven
met je handen,
niets meer dan
je handen.
Graaf me uit,
tast naar
mijn ziel.
Kneed mij
tot wie ik ben,
boetseer mijn hart
op mijn gezicht.
Roep mij
tussen de lijnen
tevoorschijn,
leg mijn
ogenblik
vast.
Vang mijn
hier en nu,
kroon
de herinnering
aan mijn zijn.
Zie mij,
toon mij,
laat me
zien.
© Nikki
steeds sneller
steeds dichter
niet minder
maar meer
hij dacht dat
het kon
hij luisterde niet
naar de kreten
van de trom
zag de
vermanende
vingers niet
van de rokende
kraters alom
hij sloeg
de gescheurde
gewaden
uit zijn gezicht
en hield zich dom
hij spande
zijn spieren
ging verbeten door
en zag niet om
steeds hoger
steeds meer
niet kiezen
maar alles
hij dacht dat
het kon
© Nikki
mijn benen houden
me niet langer
alleen mijn harnas
houdt me nog recht
de strijd zo lang
dat ik intussen
niet eens meer weet
waarvoor ik vecht
zo hondsmoe van
eeuwen
door het stof
te kruipen
mijn ziel kletsnat
van jaren
in de regen
te staan druipen
ik wil geen meter
meer marcheren
voor geen miljoen
ook nog maar
één seconde
marchanderen
dus blijf ik
hier en nu
gewoon staan
niet meer van plan
om ook nog maar
één bal
terug te slaan
© Nikki
ik hang mijn zotskap
aan de wilgen
alle honderd
huilen ze
met me mee
zou verdriet
vanzelf
verdwijnen
als je het
maar
lang genoeg
deelt door
twee ?
© Nikki
je brak alle
geplaveide paden open
ging zomaar lopen
met het licht
braak als een akker
lig ik te hopen
voor de koude kus
van de maan gezwicht
mijn ziel rolt zich
in het grind
ik smeek het God,
schreeuw het in de wind,
roep om mijn moeder,
als een kind
zeg me wanneer
keert het licht weer
ik ging het zoeken
had ik de kracht
het duister nooit
zo lang aan de macht
de Poolster heerst
over de nacht
verkilt me tot op het bot
als ze naar me lacht
mijn ziel rolt zich
in het grind
ik smeek het God
schreeuw het in de wind
roep om mijn moeder
als een kind
zeg me wanneer
keert het licht weer.
© Nikki
